Krzysztof Turzański - Sława Umińska-Kajdan

2024-05-19

Marzenia można spełniać… Występ podczas Dni Piekar Śląskich!

Marzenia są bardzo ważne. Warto zmieniać je w cele i konsekwentnie dążyć do ich realizacji. Dla mnie wiele rzeczy to z jednej strony marzenia, z drugiej wyzwania, którym staram się stawić czoła. Czasami wymaga to sporo pracy, ale satysfakcja z osiągnięcia celu jest ogromna. Warta wysiłku, który trzeba w to wszystko włożyć.

Jednym z moich marzeń wysokogórskich był Mont Blanc, był dach Afryki –  Kilimandżaro. Konsekwentnie małymi kroczkami starałem się osiągnąć cel. Wbrew pozorom nie było to trudne. Kilka wysokich szczytów udało mi się zaliczyć. Zachłysnąć się wyjątkowymi widokami, zachwycić się pięknem dzikiej przyrody. Pokonać własny lęk, i słabości.

W ubiegłym roku zmierzyłem się z maratonem i byłem przekonany, że nic trudniejszego już mnie nie czeka. Rok katorżniczych treningów, potu, łez, obdartych stóp. Treningi bez względu na pogodę, samopoczucie, stan zdrowa. Czasami w 40 stopniowym upale, innym razem w ulewnym deszczu, raz o świcie, raz ciemną nocą.

Pokonać dystans 42 kilometrów. Zmierzyć się z własnymi słabościami. Przełamać granicę 4 godzin. Przekonać się na ile mnie stać. Ostatecznie 3 godziny i 57 minut. Zwycięstwo, satysfakcja i cierpienie w jednym. Pisałem o tym szeroko w tekście:

Zwycięstwo! Zostałem maratończykiem: 42 km 195 metrów – 3:57:35

Maraton w Poznaniu odbył się w październiku i jakoś w listopadzie wymyśliłem sobie coś “niemożliwego”, a zarazem “prostego”. Zaśpiewam…

Szybko okazało się, że to nie będzie ani proste, ani niemęczące. Przygotowania to była ciężka praca. Lekcje u Bronka Lewandowskiego w Bronix Music Studio z najlepszym nauczycielem Damianem “Urielem” Studzińskim. Codzienne ćwiczenia, czasami kilkugodzinne. I tak przez pół roku! Wielokrotne próby z zespołem. Czasami miałem wrażenie, że Full Light tego nie wytrzyma…

Najczęściej ćwiczyłem w aucie. Wyłem do księżyca w każdej wolnej chwili. I jeszcze w tajemnicy, bo przecież to miała być niespodzianka dla wszystkich – zwłaszcza dla najbliższych. Nuciłem niemal bez przerwy, śniło mi się, że śpiewam, budziłem się nucąc “zamienię każdy oddech…”

Ogromny stres, trema. To przebiło wszystko – nawet skok na spadochronie. Tak duży poziom stresu podczas próby przed koncertem, że schodziłem ze sceny na miękkich nogach, ledwo ogarniając gdzie jestem i co się dzieje…

Wejście na występ było jeszcze trudniejsze. Genialny Full Light, publiczność bawiąca się razem z nimi, gdzie tam miejsce dla mnie. Bałem się, że coś nie pójdzie, że wypadnie to strasznie, ludzie będą gwizdać… A może w ogóle nie zacznę, bo zemdleję… A jednak jakoś poszło. I dzięki Wam naprawdę dobrze się bawiłem.